Miguel Cervantes

Miguel Cervantes jest bez wątpienia jednym z najbardziej znanych pisarzy hiszpańskiego pochodzenia. Jego największe dzieło Don Quijote jest drugim na świecie (po Biblii) utworem tłumaczonym na języki obce. Miguel urodził się 29 września 1547 roku niedaleko Madrytu w miejscowości Alcalá de Henares. Jego ojciec był biednym hidalgo, czyli członkiem niższej szlachty hiszpańskiej. Uczył się u jezuitów. Po przeprowadzce do Madrytu był uczniem humanisty Lópeza de Hoyo. Następnie ożenił się z Cataliną Salazar de Palacios, która była KILKANAŚCIE lat od niego młodsza!! No i nie było to udane małżeństwo.

Catalina Salazar de Palacios

Po niezbyt szczęśliwym małżeństwie postanowił zaciągnąć się do armii hiszpańskiej. W 1571 roku walczył w jednej z najkrwawszych bitew morskich świata. Bitwie pod Lepanto. W walce przeciwko Turkom został ranny w lewą rękę (więcej na obrazku poniżej). Jednak rana się opłaciła, bo dostał odznaczenie za tą bitwę za męstwo. Jednakże w drodze powrotnej do Hiszpanii statek, którym podróżował został zaatakowany przez Turków i Cervantes został przez nich wzięty do niewoli. Po pięciu latach mógł w końcu powrócić do ojczyzny.

Po powrocie rozpoczął karierę pisarską. Jego debiutem była La Galatea. Romans pasterski, w którym tytułowa bohaterka waha się pomiędzy dwoma adorującymi ją pasterzami - Eliciem i Erastrem.

W tamtych czasach Lope de Vega zaskarbił sobie serca publiczności jako dramaturg. Cervantes też postanowił się poświęcić dramaturgii, bo skoro Lope de Vedze wyszło to czemu ma być tym gorszym i ma mu nie wyjść. No i mu się nie powiodło w tej dziedzinie. Napisał ledwo kilka wierszych, które określił jako nieprzynoszące wstydu papierowi. No i ci dwaj nie czuli pomiędzy sobą chemii.

Dwadzieścia lat później, w końcu nadszedł ten upragniony dzień. Rok 1605. Publikacja pierwszej części Don Quijota de La Mancha. Tytułowy bohater jest szaleńcem żyjącym w świecie marzeń, który zszedł z książkowego raju w piekło rzeczywistości, nie dostrzegając granic między tymi światami. Żyje urojonymi celami, dzięki którym czuje się ważny i potrzebny. Dąży do doskonałości naśladując idealne wzory. A jak wiemy ani świat, ani nic nie jest idealne. To dzieło Miguela możemy zinterpretować też jako powieść o odwiecznym poszukiwaniu przez człowieka utopii, wędrówce ku światu idealnemu. I to właśnie Don Quijote obrazuje przepaść między światem wyimaginowanym a prawdziwym, między literaturą a życiem.

Ostatnim dziełem Miguela Cervantesa były Nadzwyczajne przygody Persilesa i Sigismundy. Utwór ten opowiada o losach dwojga kochanków. Sigismunda zostaje wysłana na wyspę Tule, gdzie ma poślubić Maximusa. Ona jednak zakochuje się w jego bracie Persilesie. I zdradzę już wam jak się skończy. Po wielu trudach i przygodach zakochani żyją długo i szczęśliwie.

Historię pisarza z Alcalá de Henares w swojej wersji opowiada Carlos Ruiz Zafón (współczesny pisarz barceloński, który niedawno zmarł). Doplata on bowiem do swojego opowiadania postacie z jego kultowego cyklu Cmentarza Zapomnianych Książek (El Cementario de los Libros Olvidados). Zaczyna się od przyjazdu na koniu do Barcelony Cervantesa i jego ukochanej, obdarzonej niezwykłą urodą Franceski di Parma (co nie jest dokońca nieprawdziwe, bo jak możecie wyżej zauważyć Catalina nie była najbrzydsza). Następnie Miguel powierza Antoniemu Sempere zadanie wydrukowania powieści o jego życiu, podróży do Rzymu i miłości do Franceski. Powieść tą zatytuwował Poeta w piekle nawiązując tym tytułem do słynnego dzieła Dantego - Boskiej komedii.

No i na koniec dodam, że dla uczcienia pamięci pisarza w Hiszpanii ustanowiono Nagrodę Cervantesa, która zyskała rangę największego wyróżnienia literackiego przyznawanego pisarzom tworzącym w języku hiszpańskim. Jest ona przyznawana od 1976 roku przez króla Hiszpanii w auli uniwersytetu w Alcalá de Henares co roku w rocznicę śmierci pisarza (czyli 23 kwietnia wtedy też Hiszpanie świętują Dzień Książki, a Katalończycy - Dzień Zakochanych).