Isabel Allende jest najbardziej poczytną autorką hiszpańskojęzyczną. Sławę zyskała m.in. przez powieść La casa del espirítu (Dom duchów), która jest czytana przez uczniów zamieszkujących Amerykę Południową. W samym środku zimy jest jedną z jej ostatnich książek. Niedawno na rynek wyszła Mujeres del alma mía.
Tytuł książki można rozumieć na dwa sposoby: 1) odnosząc się do pory roku, akcja powieści ma miejsce w zasypaneych śniegiem Stanach Zjednoczonych; 2) jako uczucie ochłodzenia duszy, nabrania dystansu do świata, życia z dala od uczuć i według starego zawsze jednakowego grafiku.
W ciągu tych dwudziestu lat w twojej duszy panowała zima, Richardzie, a serce pozostawało zamknięte.
W samym środku zimy jest napisana w narracji trzecioosobowej, gdzie po wprowadzeniu w czasie rzeczywistym, co jakiś czas cofamy się w przeszłość, aby poznać głębiej bohatera. Im bliżej końca tym wyraźniejszy obraz zmian jakie przeszła w swoim życiu postać. Na początku bohaterowie wydają nam się zwyczajnymi, normalnymi ludzmi. Można by pomyśleć, że jest to książka jak inne. Ale nic bardziej mylnego. Oprócz rozwiniętej kreacji wewnętrznej bohatera autorka wplata także fragmenty sytuacji politycznej i społecznej krajów Ameryki Łacińskiej m.in. rządy Salvadora Allende, trudności, z którymi muszą się zmierzyć uchodźcy przekraczając granicę Meksyku ze Stanami Zjednoczonymi, sytuację panującą w Brazylii. Dodatkowo stawia przed trójką głównych postaci nie lada wyzwanie, które może wpakować ich w kłopoty...
W sumie nie przeczytałabym tej książki po raz drugi. Nie chodzi o to, że była straszna czy coś z tych rzeczy. Po prostu jak dla mnie zawierała zbyt wiele wątków o śmierci, chwilami aż za nadto szczegółowych.
Comentarios
Publicar un comentario